Zijn verhaal is de afgelopen maanden breed uitgemeten. Van doorgebroken NAC-talent, tot amateurvoetballer bij clubs als Rood-Wit, RKSV Halsteren en Kozakken Boys waar hij vorig seizoen in totaal 43 wedstrijden speelde voor de ploeg uit Werkendam en waarin hij vijftien keer scoorde en zes assists leverde. Van mentale problemen, tot een herboren profvoetballer. Voetbalinbreda.nl sprak met Thomas Marijnissen (foto), die ook warme gevoelens krijgt als het over zijn eerste cluppie Boeimeer gaat.
Op het moment van het vraaggesprekje voor deze krant lopen coach Robert Molenaar en zijn aanvaller Boris van Schuppen richting kleedkamers in Zundert, waar het trainingscomplex van de Parel van het Zuiden nog steeds huist. De rest van de selectie volgt uiteindelijk ook, behalve Marijnissen (23). De voetballiefhebber pur sang stond nog wat ballen op het goal te rammen, waarna hij de al dan niet vergeten materialen van het trainingsveld ruimt. Als laatste speler het oefenterrein verlaten, het is niet toevallig voor hem. “Dat is hoe ik er nu in sta. Ik ben hier voor mezelf, ik wil beter worden, hard werken en alles doen om te bereiken wat ik in mijn hoofd heb. Geloof me, NAC is niet mijn eindstation.”
“Weinig mensen dachten dat ik terug zou keren in het profvoetbal, maar kijk mij nu. Terugslagen zijn mijn richtingaanwijzers, zo zie ik dat. En ondanks alles, ik ben er, het is me gelukt. En als dit me lukt, waarom dan nog niet wat meer? Ik weet wat ik kan.” Hij zegt het met een overtuiging die je niet vaak hoort. Voor zijn leeftijd komt hij erg volwassen over. Heeft veel moeten overwinnen. Uiteraard zijn veelbesproken mentale issues, waar hij nu overheen is gekomen, maar ook het veel te vroege overlijden van zijn vader. Een vader die bij Boeimeer uitgroeide tot een succesvolle clubman. “Hij trainde mij na mijn gestopte avontuur bij Willem II in de D1 van Boeimeer, dat vergeet ik nooit meer. Ook niet dat hij kampioen werd met het eerste van Boeimeer. Ik ging als kleine jongen elke zondag mee. Stond ik in de ochtend al klaar om naar die wedstrijden te kijken. En natuurlijk om tussendoor ook zelf te voetballen, want waar ik ook was, dat kon ik nooit laten, haha.”
Op sportpark Heksenwiel keek de kleine Marijnissen op tegen mannen als Mats en Ralf Seuntjens, die nu ook provoetballer zijn en ook voor NAC uitkwamen in hun profloopbaan. Of Etienne Vaessen, nu doelman van RKC Waalwijk. “Dat waren mijn voorbeelden. Maar ook van een jongen als Konstantin Prachkovkskiy, de rechtsback in het kampioenselftal van mijn vader toen. Hij was het voorbeeld van ‘hard werken is de basis’. Daar had ik ook ontzag voor. Mooie tijden waren dat”, haalt hij herinneringen op. Op de vraag of hij ooit in een vriendenteam van Boeimeer wil ballen na zijn loopbaan is het antwoord positief. “Maar dan moeten de broers Seuntjens en Vaessen wel wachten, want ik ben een stuk jonger dan zij en heb nog veel plannen en diingen die ik wil bereiken de komende jaren, tot na mijn dertigste.”
En voor nu? “Nu? Nu moet ik het nog doen met invalbeurten. Minuten maken. Ik werk hard. Mijn seizoen is geslaagd, als ik van 0 naar 100 ben gegaan. Dus als ik uiteindelijk een basisplaats heb veroverd bij NAC Breda. Of dat nu in november is of in april, als het me is gelukt, dan is mijn persoonlijke seizoen geslaagd en daar ga ik alles voor geven en doen.” De tijd zal uitwijzen of het gaat lukken, maar gezien zijn attitude buiten het veld (zorgvuldig met zijn voedsel en slaaproutines) en arbeidsethos op het gras moet het wel gaan lukken, skills heeft hij namelijk zeker. Iemand die het van dichtbij meemaakt, is zijn moeder, die voetbal adoreert en overal van op de hoogte blijft. “Dat heeft ze van mijn vader overgenomen. Ze vindt het leuk. Ze weet ook alles, soms zegt ze ‘heb je gezien wie er gescoord heeft bij Baronie?’ En ze komt om de week ook kijken in het stadion. Normaliter houdt ze niet van alle chaos en drukte, maar ze komt steeds vaker, dat is geweldig. Hoe jammer ik het vind dat mijn vader er niet bij kan zijn? Ik weet zeker dat hij alsnog meekijkt.”
(foto door NAC Media)
0 reacties