Aan de kletsnatte Postillonstraat kon Groen-Wit twintig minuten voor tijd simpelweg niet meer uitglijden tegen Terneuzen, maar deed dat wel. De bezoekende Zeeuwen bogen een 2-0-achterstand nog om in een zege.

Het Haags sportpark stroomt rond half vijf langzaam leeg als coach Martijn van Galen vol adrenaline het veld oversteekt. De Bredase oefenmeester zag iets wat elke trainer nachtmerries bezorgt: een 2-0-voorsprong in de 70ste minuut als sneeuw voor de zon zien verdwijnen en zelfs nog verliezen ook. De topper tegen Terneuzen (nummer 2 tegen de nummer 4) kende een solide start van de thuisclub, maar hoe volwassen het jonge ensemble uit Princenhage ook was, het gebrek aan echte ervaring en geboren leiders brak Groen-Wit op.

In het eerste bedrijf was het Jop van Galen, één van de twee zoons van de trainer die in de basis stond, die de score open wist te breken. Hij plaatste vanuit een druk gebied in de vijandelijke zestien de bal in de uiterste hoek: 1-0. Met de jonge doelpuntenmaker is meteen een bijzondere speler genoemd. Zijn fysiek en postuur zijn indrukwekkend en naast good old Senen Lindenborg krijgt hij de kans zich te ontpoppen tot nieuwe sterkhouder van het nieuwe Groen-Wit. Een club die veel spelers zag vertrekken of stoppen.

Namen als Chafik Boushaba en Mouhcine Zerouali zijn definitief verleden tijd en Oualid Saadouni is er nog wel, maar de routinier lijkt te druk met zijn professionele zaalvoetbalverplichtingen. En dus zijn het heel veel andere namen, vooral van jonge spelers, die de kar moeten trekken. Er zit wel erg veel potentie in: neem Sajen Sivalingam. De 18-jarige controleur draait soms moeiteloos mee. Zijn arbeidsethos is prima en met zijn drive en gevoel voor organisatie zit er veel potentie in voor op het middenveld.

Of Kevin de Haan, ook nog maar een tiener. De zoon van een Amsterdamse vader toont bluf in zijn spel, zoals ze vaak in de Hoofdstad kennen. Een kleine aanvaller met lef en pit. Het was niet verrassend dat hij na rust de 2-0 aan liet tekenen en Groen-Wit daarmee virtueel aan de leiding van de ranglijst schoot. Terwijl het weer slechter en slechter werd, scheen sportief gezien de zon voor de gastheren. Maar na de invalbeurt van Terneuzen-vedette Sinan Coban was het opeens bibberen geblazen.

Groen-Wit begon te twijfelen, te beven. De laatste lijn kon het moeilijk aan en zag al snel de 2-1 vallen. Met nog twintig minuten op de klok werd het gebrek aan ervaring en leiderschap duidelijk binnen de krijtlijnen. Zo werd het vlak voor tijd 2-2 en uiteindelijk viel ook de 2-3 nog. Groen-Wit protesteerde nog wegens vermeend buitenspel, maar had de scheidsrechter niet echt mee. Hij verzuimde eerst een penalty te geven na een vermoedelijke handsbal en gaf geen rood toen een Bredanaar doorbrak en neer werd gehaald.

Maar deze momenten werden na afloop alleen aangehaald omdat Groen-Wit kinderlijk een 2-0-voorsprong helemaal uit handen gaf. Linskback en zaalvoetbalprof Imad Zriouil, die weer een handvol ouderwetse rushes langs de lijn maakte, kon als één van de ervaren spelers niet helemaal verklaren waarom zijn ploeg kraakte. “Als ik het wist, dan hadden we er wel iets aan gedaan. Hun invaller maakte het verschil en wij werden paniekerig. Het is raar maar het sloop er een beetje in ofzo. Het is doodzonde, want bij winst stonden we alleen bovenaan.”

Ook trainer Van Galen stond Voetbalinbreda.nl te woord. “Met een 2-2 had iedereen kunnen leven, maar wij mochten het nooit weggeven op deze manier. Over de arbiter kan ik beter mijn mond houden, want die heeft niets in ons voordeel gefloten. Hun ingevallen spits deed het goed, te goed voor ons helaas deze keer.” Het moge duidelijk zijn: ondanks dat Groen-Wit niet meer de ‘showstelende’ club is met de bijnaam het Barcelona van Breda, zit er veel toekomstmuziek in het team en had de koppositie na speelronde 6 keihard voor Groen-Wit moeten zijn.

Groen-Wit – Terneuzen 2-3 (1-0)
1-0 Jop van Galen, 2-0 Kevin de Haan, 2-1, 2-2 en 2-3 Terneuzen.